Συντάκτης:
Θα συμφωνήσω με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ότι «οι δηλώσεις Μάρδα δεν απέχουν από τη ναζιστικής αναφοράς πολιτική της Δανίας να αφαιρεί τιμαλφή από τους πρόσφυγες».
Να θες να βάλεις νερό στο κρασί σου και να σ’ το απαγορεύουν
τα στελέχη του κυβερνητικού αριστεροδεξιού συνασπισμού.
Γιατί; Διότι, προφανώς, τόσο κόβει η γκλάβα τους· ξεφουρνίζουν ό,τι τους καπνίσει, ό,τι νομίζουν ότι μπορεί να περισώσει τη θεσούλα τους, θεωρώντας ταυτόχρονα ότι υπηρετούν το φιλελεύθερο δόγμα των δανειστών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Το εξωφρενικό είναι ότι ενώ σύμπασα σχεδόν η αντιπολίτευση αλλά και η ελληνική κοινωνία έσπευσαν να τον κατακρίνουν, ο υπουργός τούτος συνεχίζει απτόητος να υπερασπίζεται την ανοησία που εκστόμισε. Τη θεωρεί μάλλον (την ανοησία του) επαναστατική πρόταση, ίσως και ριζοσπαστική· ευφυή!
Εμ, δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι η βλακεία είναι ανίκητη. Ο,τι και να πει κανείς στον κύριο Μάρδα θα πέσει στο κενό, τη στιγμή που ο ίδιος υπερασπίζεται το βαθύ νόημα της οικονομίστικης σκέψης του· μήπως και θεωρίας του;
Μπλέξαμε άσχημα με πολλά κυβερνητικά στελέχη· εξαπολύουν με ευχέρεια όποια αρλούμπα σοφίζεται η κούτρα τους, αδιαφορώντας για το αν τα έπεά τους προκαλούν το κοινό αίσθημα και την κοινή λογική. Ενα σκορποχώρι φαίνεται η κυβέρνηση, που όμως, ισχυρίζονται τινές, τα ’χει βάλει με τη διαπλοκή που ταλανίζει τη χώρα δεκαετίες τώρα.
Για να τα βάλεις πραγματικά με τη διαπλοκή -και όχι με παχιά λόγια- χρειάζεται να είσαι ο ίδιος σεμνός, ηθικός, να έχεις την έννοια του μέτρου, να μην είσαι κοινωνικά ανάλγητος και οικονομικά άγριος και σκληρός φιλελεύθερος· να μην είσαι ρεαλιστικά κυνικός και να πιστεύεις στις αξίες του ουμανισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δεν αρκεί να δηλώνει κάποιος -έχει επισημανθεί πλειστάκις- ότι είναι αριστερός, πρέπει να το δείχνει με τις πράξεις του, όσο τεράστιο κι αν είναι το χάσμα από τη θεωρία στην πράξη.
Ο κ. Μάρδας με την επιμονή του καταδεικνύει ότι είναι ποτισμένος ώς το μεδούλι με τα ύδατα της καπιταλιστικής Στυγός, μη δίνοντας σημασία, επιδεικτικά, για την ανθρωπινότητα του χαρακτήρα των κοινωνιών που έχουν χάσει τη συνοχή τους και την ελπίδα τους για μια, έστω, ανάσα.
Τον έβλεπα στην TV. Βλοσυρός, ασυγκίνητος, ανέκφραστος. Τι είναι γι’ αυτόν η εκφραστικότητα μπροστά στις επενδύσεις; Τι να περιμένεις από έναν ανέκφραστο άνθρωπο;
Από ένα κυβερνητικό στέλεχος που συγχέει (;) τον πρόσφυγα με την επενδυτική του ικανότητα; Πόσο κυνικός πρέπει να ’σαι για να καταφεύγεις σε απάνθρωπες και ολοκληρωτικού τύπου πομφόλυγες;
Είναι και πανεπιστημιακός δάσκαλος ο δόλιος. Θα πείτε, άλλο η επιστημονική επάρκεια και άλλο η διοίκηση. Συμφωνώ.
Δεν έπρεπε, όμως, η πρώτη να τον προστατεύσει από τα ολισθήματα στα οποία τον οδηγεί η (ανεπαρκής) διοικητική του ικανότητα; Θα ’πρεπε, βέβαια, αλλά τι ψάχνουμε τώρα. Αλλο Δανία, αγαπητέ, κι άλλο μια μεσογειακή χώρα, άλλο η επένδυση κι άλλο η ανθρωπιά.
ΥΓ.: Το ύφος του υπουργού. Τι ύφος!
