Σε μια χώρα – ανέκδοτο, όπως η σημερινή Ελλάδα, μάλλον θα είχαμε παράλογες απαιτήσεις αν ζητούσαμε σοβαρότητα σε έναν «καθρέφτή» της όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Όταν το ψέμα πάει σύννεφο εδώ και χρόνια σε νευραλγικούς τομείς της καθημερινότητάς μας, όταν πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτάδες υπόσχονται προεκλογικά φορολογικές
ελαφρύνσεις, καταργήσεις του ΕΝΦΙΑ και μόλις εκλέγονται μας… ρουφούν το αίμα δουλεύοντας κάθε άνεργο, κάθε μεροκαματιάρη, κάθε οικογενειάρχη, τότε φυσιολογικά η φαρσοκωμωδία σχετικά με τη διεξαγωγή του τελικού του Κυπέλλου, μοιάζει με… σταγόνα στον ωκεανό της ξεδιάντροπης κοροϊδίας που υφιστάμεθα ως πολίτες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Μπανανίας…
Πως το ανέφεραν στην κοινή απόφασή τους Κοντονής και Γκιρτζίκης; «Η σκέψη για διανομή εισιτηρίων σε μαθητές δεν προχώρησε και έτσι ο τελικός θα διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών». Ξέρετε ποιον σκέφτηκα μόλις το διάβασα; Τον Ευγένιο Σπαθάρη. Που να το πίστευε ο μεγάλος δάσκαλος του θεάτρου σκιών, ότι ο δικός του Καραγκιόζης θα αποκτούσε τόσο μεγάλο ανταγωνισμό τον 21ο αιώνα…
Γιατί στα τόσα έργα που έχει γράψει, φαντάζομαι ότι δεν υπήρχε σενάριο που ήθελε τον Καραγκιόζη, τον Μπάρμπα – Γιώργη, και τον Νιόνιο να μοιράζουν εισιτήρια ενός αθλητικού αγώνα σε σχολεία… στις διακοπές του Πάσχα!
Άσε το υποτιθέμενο βέτο για ξένο διαιτητή. Εδώ πήγε ο ΦΠΑ στο 24% και ουδείς βουλευτής δεν παραιτήθηκε από την ντροπή του. Αυτό μας έλειπε να παίρνουμε τοις μετρητοίς τα λόγια ενός υπουργού και μετά να έχουμε την απαίτηση να τα υλοποιεί κιόλας.
Τελικός κυπέλλου κεκλεισμένων των θυρών. Η απόλυτη ξεφτίλα ενός γελοίου αθλητικού οικοδομήματος! Παντού σε κάθε γωνιά του πλανήτη, το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτελεί μια γιορτή, μια πηγή χαράς για άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας. Και εμείς θα το διοργανώσουμε χωρίς θεατές. Παραδομένοι στο μίσος του τυφλού οπαδισμού, παραδομένοι σε παράγοντες – χούλιγκαν, παραδομένοι στο εμπόριο μίσους «δημοσιογραφίσκων» που δεν θα είχαν θέση σε ένα υγιές αθλητικό περιβάλλον, παραδομένοι στην ανικανότητα ενός διαλυμένου κράτους να διοργανώσει με ασφάλεια μια αθλητική εκδήλωση. Παραδομένοι, εν τέλει, στη μιζέρια που είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε ως Έλληνες εδώ και χρόνια.
Μικρή σημασία έχει τι θα γίνει στις 7 Μάϊου στο χορτάρι του Ολυμπιακού Σταδίου. Αν κερδίσει ο Ολυμπιακός, θα… αποδειχτεί ότι «ο Καλογερόπουλος μας στέρησε το αήττητο», ότι «η ΑΕΚ παραμένει… ΑΕΚάκι», ότι «Μελισσανίδη βάλε κανά φράγκο, φτιάξε ομάδα και μετά μίλα για διαιτησία».
Αν νικήσει πάλι η ΑΕΚ θα αποδειχτεί ότι «με 50-50% διαιτησία ο Ολυμπιακός δεν θα κέρδιζε ούτε το φετινό πρωτάθλημα», ότι «η ΑΕΚ διαλύει το παρακράτος του Μαρινάκη»…
Και θα συνεχίσουμε όμορφα και ωραία να ζούμε στον μοναδικά υπέροχο μικρόκοσμό μας.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι αρκετά πιο… άβολη και πολύ πιο εξευτελιστική για όλους μας. Αναρωτιέμαι, αισθάνεται κανείς ντροπή γι’ αυτόν τον τελικό - έκτρωμα; Αισθάνεται κανείς ντροπή για αυτή τη γελοιότητα που θα ζήσουμε; Τι ψάχνω να βρω κι εγώ τώρα… Εδώ δεν αισθάνεται κανείς ντροπή που κλέβει την ίδια μας τη ζωή. Για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι θα ιδρώσει το αφτί τους;
