 |
| Foto agioritikesmnimes.blogspot.gr |
Βρέθηκε και είναι καλά στην υγεία του ο Ρώσος προσκυνητής στο Άγιο Όρος, που αγνοείτο από το απόγευμα της Πέμπτης.
Ο 55χρονος, του οποίου τα ίχνη χάθηκαν ενώ προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του Άθω, μαζί με άλλους συμπατριώτες του, εντοπίσθηκε στην Ουρανούπολη Χαλκιδικής.
Όπως ανέφερε ο ίδιος στις αρχές, μπερδεύτηκε στο δρόμο προς το
Άγιο Όρος και πήρε το πλοίο της γραμμής, με το οποίο και έφτασε στην Ουρανούπολη
Οι συνοδοιπόροι του Ρώσου προσκυνητή ανέφεραν στην αστυνομία ότι ανέβαιναν μαζί στην διαδρομή από την Σκήτη της Αγίας Άννας αλλά σε υψόμετρο χιλίων πεντακοσίων μέτρων εκείνος σταμάτησε για να ξεκουραστεί στο εκεί καταφύγιο. Όταν μετά από λίγο επέστρεψαν δεν τον βρήκαν στο σημείο όπου τον είχαν αφήσει . Αστυνομικοί και διασώστες τον αναζητούσαν έκτοτε στις πλαγιές του Άθω.
H ανάβαση στον Άθω, ιδιαίτερα ελκυστική για πολλούς προσκυνητές, θεωρείται ένα άκρως επικίνδυνο εγχείρημα, και πολλοί πιστοί που το τόλμησαν γκρεμοτσακίστηκαν στις απόκρημνες πλαγιές και χαράδρες του.
Ένας Ρώσος μοναχός, ο πατήρ Διονύσιος, είχε περιγράψει στον γράφοντα και στην "Κ" (29 Αυγούστου 2013), την υπερπρoσπάθεια για ανάβαση στον Άθω και τους κινδύνους που συνάντησε στην διαδρομή. Η αφήγησή του «κόβει» την ανάσα.
«…Πατούσαμε από βράχο σε βράχο, πιανόμασταν από τα λιθάρια για να σκαρφαλώσουμε. Από κάτω ο γκρεμός έχασκε. Μια λάθος κίνηση και θα κατρακυλούσαμε, θα τσακιζόμασταν στο βάραθρο. Παναγία μου, είπα μέσα μου, βοήθησέ μας να φτάσουμε στη στέγη του σπιτιού σου…».
Ήταν τέσσερις Ρώσοι μοναχοί και οχτώ ομοεθνείς τους κοσμικοί προσκυνητές, που επιχειρούσαν να σκαρφαλώσουν τέτοιες μέρες στην κορυφή του Άθω σε υψόμετρο 2033 μ. για να προσευχηθούν στο εκεί εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης, εκπληρώνοντας έτσι το τάμα τους.
Οι συνθήκες, δύσκολες.
Ο Άθως είναι ένας μονόλιθος γρανίτης, ένας μονοκόμματος απόκρημνος βράχος, που αυτή την εποχή καλύπτεται ακόμη στις ψηλές, κοφτερές και απόσκιες πλαγιές του από παγωμένο χιόνι. Τα πολλά φίδια κάνουν την διαδρομή εφιαλτική.
Το να επιχειρήσει κανείς ανάβαση στην κορυφή του, θεωρείται τουλάχιστον παράτολμο. Χρειάζεται εμπειρία στο βουνό, αντοχή, αυτοσυγκέντρωση και τήρηση με θρησκευτική ευλάβεια των κανόνων αναρρίχησης.
Οι αγιορείτες μοναχοί και οι πιστοί που συρρέουν στο «Περιβόλι της Παναγίας», για προσκύνημα δοκιμάζουν μια τέτοια ανάβαση μόνο το καλοκαίρι και αυτό με δυσκολία λόγω της κοπιαστικής ανηφορικής, σχεδόν κατακόρυφης διαδρομής και των διαρκώς μεταβαλλόμενων καιρικών συνθηκών.
Το βιβλίο συμβάντων του αστυνομικού τμήματος Καρυών, εξάλλου, είναι πλούσιο σε ατυχήματα: έχουν γκρεμοτσακιστεί αρκετοί αναβάτες που αγνόησαν ή παραβίασαν τους νόμους του βουνού.
«Περπατούσαμε ή σκαρφαλώναμε γύρω στις δέκα ώρες. Η πιο δύσκολη διαδρομή ήταν λίγες εκατοντάδες μέτρα από τον κορυφή. Καθώς πλησιάζαμε, το μονοπάτι χανόταν στο χιόνι και δίπλα ήταν γκρεμός. Αν κάναμε μια λάθος κίνηση θα γινόμασταν κομμάτια στο βάθος της χαράδρας», μας περιέγραψε.
«Ανοίγαμε δρόμο με τα χέρια, σπάζοντας τον πάγο ένα μικρό μονοπάτι ίσα που να χωράει τις πατούσες μας. Πιανόμασταν από λιθάρι σε λιθάρι και ψάχναμε βράχο να γαντζωθούμε, ενώ ταυτόχρονα προσευχόμασταν. Φτάνοντας κατάκοποι στην κορυφή αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε μέχρι το παρεκκλήσι μπουσουλώντας για να μην μας πετάξει στους γκρεμούς ο ισχυρός άνεμος που λυσσομανούσε».
Ο θαρραλέοι μοναχοί και οι πιστοί πέρασαν ξάγρυπνοι τη νύχτα στο μικροσκοπικό ναό, σε συνθήκες πολικές, με θερμοκρασία που έφτανε στους -15 βαθμούς και αφού τα χαράματα προσευχήθηκαν, εκπληρώνοντας το τάμα τους, επέστρεψαν, με απίστευτη δυσκολία και πάλι, στις Καρυές και αργότερα στην πατρίδα τους.
«Όταν πατήσαμε στην κορυφή αισθανθήκαμε ότι φτάσαμε στο απόγειο της πίστης μας, την πλήρη ταπείνωση και υποταγή στο Θείον, ότι ακουμπήσαμε τον Θεό και την Παναγία».
Ποιο ήταν το «καύσιμο» που ώθησε τους Ρώσους προσκυνητές σ αυτόν τον «Γολγοθά»;
Η δύναμη της πίστης, δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι Ρώσοι όπως και γενικότερα οι σλάβοι, είναι ένας λαός που διακρίνεται για την βαθιά ευλάβεια, που έχει γερά ριζωμένο στην ψυχή τους τον μυστικισμό.
Για τους σλάβους ορθοδόξους, ο σωματικός κόπος είναι απαραίτητος ως άσκηση στη ζωή και θεωρούν ιερό καθήκον τους να υποβάλλονται σε αυτόν κατά την εκπλήρωση των θρησκευτικών τους καθηκόντων.
Μια λοιπόν, από τις υποσχέσεις προς τον θρησκευτικό τους εαυτό, είναι η μετάβαση για προσκύνημα στους τόπους λατρείας με τα πόδια, ακόμη και αν χρειαστεί να περπατήσουν πολλά χιλιόμετρα.
Το φαινόμενο ανθρώπινων καραβανιών που κατευθύνονται πεζή σε εκκλησίες και μοναστήρια μακριά από τη Μόσχα ή άλλα αστικά κέντρα σε ημέρες εορτών, είναι σύνηθες στη Ρωσία.
Η περίπτωση, ωστόσο, του Ρώσου μοναχού Αθανάσιου, που τώρα εγκαταβιεί στο Άγιο Όρος, όπως την είχε αφηγηθεί παλαιότερα στην “Κ” ο ίδιος ξεπερνάει ακόμη και την πιο τολμηρή φαντασία: στις αρχές της δεκαετίας του '90 περπάτησε τρία ολόκληρα χρόνια από το Βλαδιβοστόκ έως τα Ιεροσύλημα για να εκπληρώσει το τάμα του, που ήταν το προσκύνημα στους Αγίους τόπους.
Σχετικό εδώ
