«Αυτό είναι ένα ατύχημα στην βάρδια μου.
Επειδή δεν μπορούν να γίνουν όλες οι δουλειές »με το γάντι», μερικές γίνονται, ενσυνείδητα, χωρίς αυτό.
Το αίμα είναι του ασθενούς.
Το χέρι, δικό μου.
Σχεδόν 20 χρόνια μέσα στα αίματα.
Άλλοι συνάδελφοι έχουν 25 ή 30 χρόνια μέσα στα αίματα.
Θα μου πεις, ας πρόσεχα.
Μερικά πράγματα σ’ αυτήν την δουλειά, όσο και να προσέξεις,
δεν τα αποφεύγεις.
Πόσοι συνάδελφοι έχουν τρυπηθεί απο βελόνες και μάλιστα μολυσματικές;
Το ήθελαν; Όχι.
Λίγο το άγχος να τα προλάβουμε όλα, λίγο η βιασύνη, το κακό δεν αργεί.
Η τυπική (και επαναλαμβάνω, ΤΥΠΙΚΗ) αναγνώριση της επικινδυνότητας του επαγγέλματος του νοσηλευτή, ήταν η θέσπιση του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας το 2012.
Μέχρι τότε, το επίδομα αυτό το ελάμβαναν ένα σωρό επαγγελματικές ομάδες. Άλλες δίκαια, άλλες, όχι.
Τώρα λοιπόν, ο κίνδυνος να διακοπεί η παροχή αυτού του επιδόματος τιμής, όπως το ονομάζω εγώ, είναι κάτι παραπάνω απο ορατός.
Δεν ξέρω από νομοθεσίες και μνημόνια. Είναι δουλειές άλλων.
Ξέρω ότι ματώνω κάθε μέρα εκεί μέσα.
Ξέρω ότι δεν μπορώ, ούτε θέλω να κλείσω τα νοσοκομεία.
Ξέρω ότι αμείβομαι πολύ χειρότερα από οποιονδήποτε υπάλληλο του κράτους, αυτήν την στιγμή.
Ξέρω ότι είμαι το εύκολο και σίγουρο θύμα.
Κανένα επίδομα δεν έσωσε κανέναν από την ασθένεια.
Του έδωσε όμως μια ανάσα. Μια ελπίδα ότι κάποιος αναγνωρίζει το έργο του.
Εάν κοπεί, θα πρόκειται καθαρά για έγκλημα.
Εμπρός λοιπόν.
Ασελγήστε στο ετοιμοθάνατο κορμί της Ελληνικής Νοσηλευτικής.
Μάθαμε να μην φοβόμαστε τίποτα πια.
Καλές βάρδιες και να προσέχετε».
bangladeshnews.gr